Inspiratie

Heerlijk zinloos

Meestal denk ik niet graag aan de dood. Ik vermoed dat ik daarin niet de enige ben. Maar toen ik laatst – na voor mijn gevoel eindeloos veel regenachtige dagen – heel even met een kopje koffie in de zon zat, dacht ik er wél aan. Ik voelde ineens mijn vergankelijkheid. In dat moment, met milde voorjaarszon op mijn gezicht en stadsgeluiden op de achtergrond, was ik me bewust van mijn eigen veroudering. Ik voelde dat de zwaartekracht steeds meer vat op me krijgt. Dat vermoeidheid zich langer en dieper dan vroeger in mijn ledematen nestelt. Het stemde me licht melancholisch, maar gek genoeg ook dankbaar. Het besef van de naderende dood, de eindigheid, maakte me dankbaar voor wat gegeven is. Voor het leven zelf.

Dankbaar voor dit levende wezen dat ik ben. Ademend, voelend, stromend. Vurig en willend, maar ook zacht en kwetsbaar. Ik heb lief, bemin, erger me, werk, lach, dans. Tot de dood erop volgt. Een leven levend dat volstrekt zinloos is. We worden geboren en we gaan weer dood. En als ik dood ga, gaat de wereld, het bestaan, gewoon door met waar het mee bezig was. Dagen en nachten zullen voorbij gaan, seizoenen komen en gaan, sterren ontstaan of juist verdwijnen. Voor mij geeft juist die zinloosheid het leven lichtheid. Het maakt me helemaal vrij. Leven is zinloos, dus ik hóef helemaal niets. Ik hoef nergens naar toe, ik hoef niet mijn best te doen om iets of iemand te worden. Ik hoef alleen maar te zijn. Het leven is volstrekt zinloos. En dat vind ik heerlijk!

Het leven is zo heerlijk zinloos dat ik er elke dag zin in heb.

Guus Kuijer

Denken aan de dood geeft urgentie. Niet om iets te doen of om iets tot stand te brengen. Nee, het is een appèl om simpelweg te zíjn. Dit moment is het al helemaal – mijn leven. Iedere vorm van het anders willen staat in de weg van het volledig beleven en belichamen van dit leven zelf. Als ik stop met ergens anders te willen zijn, als ik alleen maar aanwezig ben, kom ik precies daar waar ik wil zijn. Thuis. Dit moment is stilte, ruimte. Er is subtiele en onvoorwaardelijke liefde. Een liefde zonder richting, maar aanwezig en reeds gegeven. De kramp van ‘ik’ en ‘ik moet’, ‘ik ga’, ‘ik ben’ valt weg. Maar de stilte is niet doods. Integendeel! Het is levenslustig, zinnelijk. Ik voel zín – in expressie, in bestaan, in zijn. Er welt scheppingsdrang in me op, om vorm te geven aan deze unieke vorm die ík ben. Volstrekt zinloos – maar wel uniek. Alles wat ik hoef te doen is te zijn en te leven. Hoe heerlijk!

Een gedachte over “Heerlijk zinloos”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *